اگر چه از رسانه بعنوان رکن رکین دموکراسی یاد شده و شعار برخی مدیران در پشت تریبون گوش فلک را کر کرده است اما برخی ها از فلسفه دموکراسی تنها تعریف لغوی آن را یاد گرفته اند و استنباط های شخصی و میل باطنی خود را اولی تر از دموکراسی می پندارند.
برای آنهایی که همیشه دنبال شعار و خود شیفتگی بوده و منیت گرا هستند،منتقد را به دیده دشمن خونی و انتقاد را همچون افترا و توهین به خود منسوب می دارند.
مدیرانی که دیدگاهشان به مدیریت در حد لم دادن به کرسی و پز دادن به اقوام و آشنایان و سوء استفاده از موقعیت و جایگاه مدیریتی است،انتقاد در هر شکل و شمایلیِ حتی سازنده و منطقی عنوان توهین و تشویش و اقدام علیه امنیت ملی را در اذهان آنها تداعی میکند و تا تقی به توقی می خورد با بکارگیری برخی اصطلاحات کلیشه ای همچون توهین،افترا،تشویش اذهان عمومی، اقدام علیه امنیت ملی و امثالهم که نقل و نبات محافل برخی مدیران است، مایه می گذارند.
جالب اینجاست بسیاری از مدیران بر این باور متصورند که هر برداشت و تعبیری که آنها از نقد و انتقاد دارند بعنوان فصل الخطاب در نظر گرفته و اقدام به تشکیل پرونده قضایی می کنند چرا که اگر غیر از این بود این جرات را به خود نمی دادند که برای هرانتقادی پرونده ای قطور برای منتقدان ترتیب داده و اموال بیت المال را در جهت بر خاک مالیدن پوزه منتقدان به کار گیرند،غافل از اینکه هر گردی که از نظر آنان گردو است،از نظر قانون فندق هم نیست و اقدام آنان جز اتلاف وقت و هزینه و البته عقده گشایی از منتقدان تاثیر چندانی در پی ندارد.
علی ایحال به نظر می رسد مدیری که ظرفیت یک نقد ساده را نداشته و راه گفتگو را بر تیزی شمشیر ترجیح می دهد و بخاطر هر انتقادی معتقد است باید وقت دادگاه را گرفته و اموال بیت المال را به فنا داده و موجب اتلاف وقت دیگران شد،نباید دنبال مدیریت بوده یا پیشنهاد ریاست را بپذیرد خصوصا مدیرانی که توان کنترل مجموعه خود را نداشته یا از توجیه و خلاء اداره خود عاجزند و خود را علامه دهر می دانند در حالی که یار در خانه و آنها تشنه لب می گردند و اگر دنبال مقصر هستند باید در اداره مطبوع خود دنبال مقصر بگردند و الی مردم ولی نعمتان نظام اند و نقد و انتقاد مایه پیشرفت و توسعه است.
البته اگر توان درک موضوع و یا بصیرت شرایط موجود در وجودشان باشند.