ارس رسا -عبدالرضا داوری در دولت بهار نوشت:ترکیب آراء موجود در سبد حسن روحانی که ۲۴ خرداد ۹۲ اخذ شد نشان می دهد که روحانی علاوه بر ظرفیت ۱۰ میلیونی سبد رای ارگانیک مراد خود یعنی آیت الله هاشمی رفسنجانی ، توانست حدود ۹ میلیون رای را از بدنه اجتماعی توده های مردم به خود جلب کند. در سوی دیگر آراء نیز حدود ۷ میلیون آراء جریان موسوم به حزب الله که در سبد آراء سعید جلیلی و محمدباقر قالیباف به اشتراک گذاشته شد به همراه ۴ میلیون آراء قومیتی محسن رضایی که از جنس آراء توده های زاگرس نشین است و ۲ میلیون آراء راست سنتی که در سبد آراء علی اکبر ولایتی خودنمایی کرد را می توان شناسایی نمود. در واقع پیروزی حسن روحانی در انتخابات ۹۲ ناشی از عدم اجماع جریان حزب الله و قرار گرفتن مازاد آراء ۹ میلیون از توده های مردم در سبد وی بود که در دوگانه کاذب سازش – مقاومت ، آراء خود را به کسی دادند که با ژست بهبود شرایط اقتصادی ، وعده عبور از تحریم ها را داد. انتخابات ریاست جمهوری خرداد ۹۶ اما داستان دیگری است. حسن روحانی برای حفظ سبد آراء خود کار بسیار دشوار پیش رو دارد. اگر وعده های وی برای بهبود شرایط اقتصادی محقق نشود و علیرغم گشاده دستی های وی در سیاست خارجی ، نشانه های بهبود در ساختار بیمار اقتصاد ایران آشکار نگردد ، شرایط حسن روحانی در انتخابات ۹۶ به مراتب بغرنج تر از شرایط مرادش یعنی آیت الله هاشمی رفسنجانی در انتخابات ریاست جمهوری ۷۲ خواهد بود که با یک ریزش رای ۵۰ درصدی روبرو شد. در این شرایط اگر چهره ای در برابر حسن روحانی قرار گیرد که اولا با فعال سازی شکاف «استقلال خواهی-وابسته گرایی» بتواند رای بدنه اجتماعی حزب الله را با خود همراه کند و ثانیا از تعامل بالا با توده های مردم برخوردار باشد به نحوی که بتواند با فعال سازی شکاف «عدالت خواهی-خاص گرایی» بدنه اجتماعی توده های مردم را برای رای ندادن به حسن روحانی قانع کند، با احتمال فراوان، سرنوشت انتخابات ریاست جمهوری ۹۶ با عدم ریاست حسن روحانی در دولت دوازدهم و شکست «۱۵ به ۲۵» وی در برابر رقیبش رقم خواهد خورد. فرایند همسویی و پیوند جریان حزب الله با توده های اجتماعی مردم به عنوان دو منبع قدرت موثر در نظام جمهوری اسلامی می تواند به آسانی حسن روحانی -به عنوان نماد برآمده از پیوند دومنبع قدرت روحانیت و بروکراتهای غربگرا – را از دسترسی به دولت دوازدهم دور سازد.