حیا و شرم ،غایب بزرگ رفتار کوفیان در فاجعۀ عاشورا

ارس رسا – …تا آنجا که به حسین و شهادت او در عاشورا مربوط می شود. قضیه روشن است .اما عمق فاجعه را باید از نگاه دیگری سنجید.کار امت را باید بررسی کرد که با سپری شدن کمتر از پنج دهه از رحلت پیامبراکرم(ص) چرا کارشان به جایی رسیده بود که چنین فاجعۀ هولناک بشری به دست آنان اتفاق می افتاد؟! چه شده بود که پیکر حقیقت به دست آنان قطعه قطعه میشد و رأس عدالت بر بالای نیزه میرفت ؟

داستان فاجعه به کربلا ختم نشد .قبایلی در کوفه با نام هایی از قبیل «بنی مُکَّبر» «بنوالسراویل» «بنی سنان» «بنوالسرج» و….. معروف گشتند که افتخارشان مشارکت در ابعاد مختلف فاجعه بود.
اینکه کسانی بر پیکر مطهر حسین(ع) و شهدای کربلا اسب تاخته اند، نعل های اسب را به نشانۀ افتخار بر بالای درب خانه هایشان آویختند و بنو السرج نام گرفتند .کسانی در ابراز شادمانی پشت سر نیزه های حامل رئوس مطهر شهدا، سرود هلهله و نوای تکبیر سر داده بودند ،بنی مُکَبّر خوانده شدند .کسانی لباس شهدا را غارت کردند و بنی سَراویل نام گرفتند و سالها بر آن عمل شنیع خود افتخار کردند. نیزه داران کوفه،بواسطۀ اقدام جنایت بارشان در اینکه رئوس مطهر شهدا را شهر به شهر گردانده اند،از یزید،شناسنامۀ افتخار دریافت کردند و به بنی سنان مُلَقّب گشتند و ….

بر سرامت پیامبر چه آمده بود که فجایعی با این وسعت به دست آنان، اتفاق می افتاد؟
این همان پرسشی است که پس از چهارده قرن ،مدام تکرار می شود وتاریخ جهان اسلام هنوز،پاسخ روشنی به آن نیافته است.همان داغی است که هر سال تازه می شود .
بر سر امت پیامبر چه آمده بود؟
بر سر«حجار بن ابجر» « شبث بن ربعی» «قیس ابن اشعث» « یزید ابن حارث » و… چه آمده بود که برای حسین نامه نوشتند که به کوفه بیا و ما بی صبرانه در انتظار تو هستیم اما به یکباره،رویاروی حضرت سیدالشهداء و در ستون فرماندهی عمربن سعد قرار گرفتند.
وقاحت،بدانجا رساندند که در جواب حضرت حسین (ع) که پرسید اگر قصد چنین رفتاری با من داشتید ،چرا دعوتم کردید؟

پاسخ دادند که:

«ما چنین نامه ای ننوشته ایم .»
همین «شبث بن ربعی» که یکی از دعوت کنندگان حسین به کوفه بود ،با چرخشی یک شبه از موضع خود در فرماندهی میسرۀ لشگر عمر سعد قرار گرفت و بعد از عاشورا به شکرانۀ پیروزی بر فرزند پیامبر،در شام مسجد و مناره ساخت و لابد در آن نماز هم گزارد ! وقتی روح آدمی چنین پست و ذلیل شد فرمانروای وجود او،لاشۀ تن است.به جایی می رسد که دیو و دَد در مقابلش شرمسار و خجل است.تاریخ از توصیف چنین تزویر های هولناک کوفیان شرمسار است .

شرم و حیا، غایب بزرگ رفتار آنان در آن لحظات فاجعه ساز بود وگرنه پرتاب تیر زهرآلود مرگ به گلوی طفل شش ماهه و یا استقبال از کاروان اهل بیت داغدار پیامبر اکرم و رئوس شهداء در میان هلهله و شادی و دَف وتنبور و رقص رقاصه ها در بازار کوفه و … صرفا با عنصر قساوت وبی ایمانی عملی نمیشود ،عنصر بی شرمی را هم لازم دارد.
بی جهت نبود که حضرت نبی اکرم (ص) فرمود ،بالاترین ویژگی آیین من شرم وحیا است .
سخن از فقدان شرم در رفتار کوفیان ،وصف واقعی خصوصیات آنها در آن عصرتاریک است که در تحلیل واقعۀ عاشورا ،کمتر از آن سخن رفته است.این ویژگی ذهن و فکر آنها را به طور کامل،احاطه کرده و در وجودشان نهادینه گشته بود.غیر از آن بر ای%