ارس رسا – یک روز جمعه طبق معمول روزهای تعطیل دیر تر ازهمیشه ونزدیکای ساعت دوازده ازخانه خارج شدم رفتم کنار خیابان سوار تاکسی شدم چند صدمتری جلو رفته بودیم که پیرمردی کنار خیابان ایستاده بود به زحمت وبا خجالت برای سوار شدن به تاکسی دست تکان داد راننده تاکسی ایستاد ومرد سالخورده با طمأنینه سوار تاکسی شد از چهره اش کاملا مشخص بود که غم سنگینی برروی دوشش حمل میکند به محض سوار شدن درتاکسی لب به سخن گشود وبا زحمت وباصدای ضعیفی گفت ببخشید آقای راننده کرایه ندارم میشه به خاطر خدا مرا هم تا چهارراه برسانید راننده تاکسی مکثی کرد وبا زحمت ولحن خاصی که حاکی از نارضایتی وی داشت گفت باشه پدر سوارشو به خاطر خدا میبرمت.

من که از مشاهده صحنه جا خورده بودم رو به راننده کردم و گفتم اشکالی نداره کرایه ایشون من پرداخت میکنم. مرد سرش را پایین انداخت وباکلی دعا وتشکر از من و راننده سپاسگذاری کرد راننده به راه افتاد واز پیر مرد پرسید پدر اینجا چیکار میکنی برای چی اومدی اینجا؟مرد سالخورده پاسخ داد برای طلب کمک ومساعدت از یک شخصی به اینجا آمده بودم(آن شخص یکی از مرفه نشینان شهرما بود)اما خونوادش گفتند که خانه نیست من هم برگشتم.

مرد سالخورده ادامه داد چاره ای ندارم چند سر عایله دختر دارم و خودمم بخاطر کهولت سن و ضعف جسمانی قادر به کارکردن نیستم بااین گرانی وتورم حتی توان سیر کردن شکم زن وبچه ام را هم ندارم نمیدانم چیکار باید بکنم.

مرد همچنان که داشت به حرف زدن ادامه میداد اشک در چشمانش حلقه زد و از خجالت سرش را پایین انداخت و رشته کلام ازدستش در رفت،مرد لاغر اندام که جثه کوچکی هم داشت از لحن سخنان و قیافه معصومش مشخص بود که انسان شریف و متدینی است اما چه سود که به دلیل عدم توان مالی و تامین معیشت همسر و خانواده اش دچار عذاب وجدان شدیدی بود و غم شرمساری خانواده سخت وجدانش را عذاب میداد.

ازاینکه لحظات سخت و دردناکی را شاهد بودم وکاری ازدستم برنمی آمد حالم از خودم به هم میخورد احساس بدی بهم دست داد برای یک لحظه از به دنیا آمدنم پشیمان شدم درونم داشت آتش میگرفت دلم به درد آمد اصلا نمیدانستم چکار باید میکردم .یکی از تلخ ترین وبدترین خاطرات عمرم داشت تواون لحظه رقم میخورد.

برای یک لحظه فکر مدیران و مسئولینی که تو مملکت دارن میلیارد میلیارد ازبیت المال دزدی میکنند و اموال بیت المال را به تاراج میبرند افتادم یاد اختلاسهای میلیاردی مدیرانی افتادم که تا قبل ازمحکومیتشان از انسانیت و انصاف و عدالت و مردم داری و ساده زیستی سخن میگفتند،و خود را پاکترین انسان روی زمین میپنداشتند،حکومت آل علی را برای خود یدک میکشیدند،و بخاطر خدمات نداشته شان مدال افتخار برگردن یکدیگر می آویختند.
حال آنکه در برنامه فقرزدایی یک دولت اسلامی دولت نباید به تامین حداقل معیشت قشر آسیب پذیر بسنده نماید بلکه در تفکر اسلامی بر اساس رسالت دینی دولت موظف است طبقه محروم جامعه را به «رفاه نسبی » و بی نیازی برساند.

به دلیل اهمیت فقر زدایی، حضرت علی در نامه معروف خویش به مالک اشتر، برای طبقه محروم و آسیب پذیر جامعه به عنوان یکی از طبقات مهم اجتماعی، ردیف بودجه مستقلی از بیت المال و درآمد عمومی دولت قائل بود و تاکید ایشان بر طبقه محروم و رعایت حقوق آنان بیش از سایر طبقات است. حضرت علی (ع)در همین نامه به مالک اشتر می فرمایند:مبادا سرکشی شادی و فرو رفتن در نعمتها، تو را از حال طبقه محروم جامعه باز دارد زیرا عذر تو برای غفلت از این امور به دلیل انجام کارهای بزرگ و برنامه های کلان که اهتمام تو نسبت به آن بیشتر است، پذیرفته نیست .
بر اساس بینش صحیح اسلامی، ضعفا و طبقه محروم جامعه که به دلایل ناخواسته ای توان امرار معاش ندارند، واقعا و حقیقتا در اموال دیگران (اغنیا) دارای حق هستند; یعنی نه تنها از نظر اخلاقی بلکه از نظر حقوقی و لزوم عدالت اجتماعی، در اموال توانگران حقی برای آنان مشخص گردیده است و این گونه نگرش به مساله فقر، از ویژگیهای حکومت اسلامی است.
ایشان دراین باره به فرزند خود امام حسن (ع)میفرمایند: ای فرزندم! من از تهیدستی بر تو هراسناکم، از فقر به خدا پناه ببر، که همانا فقر، دین انسان را ناقص، و عقل را سرگردان، و عامل دشمنی است…
با گرسنگی قوّتِ پرهیز نماند
افلاس عنان از کف تقوا بستاند
کامل فرزانه را، دیوانه سازد احتیاج
عاقلان را از خرد، بیگانه سازد احتیاج

انتهای پیام/