دشواری های حسین بعد از شهادت علی

ارس رسا – در سالهای بعد از شهادت علی توطئه ها و فضای سنگین اموی در سَبّ علی(ع) زندگی را برای امام حسین دشوار ساخت.شب پَرَه گان تاریخ مهلت موقت یافته بودند تا به روی آفتاب پرده کشند.
معاویه کار مقابله با علی را بدانجا رسانده بود که جاعلینی از تفسیر و… استخدام کرده بود تا آیات الهی را بر ضد علی تفسیر کنند. سَمَره بن جندب، یکی از آنهاست.
روزی ماموریت یافت در قبال چهار صد هزار درهم،

آیۀ «وَمِنَ النَّاسِ مَن یَشْرِی نَفْسَهُ ابْتِغَاء مَرْضَاتِ اللّهِ.….»

را که در شان از جان گذشتگی علی (ع) در شب هجرت حضرت رسول اکرم(ص) نازل شده بود،بر ضد علی و در شان ابن مُلجم تفسیر کند.
ابن ملجمی که شیعه و سنی در شقاوت او تردید نمی کنند،اکنون شایستگی نزول آیۀ آسمانی در شان و شوکت خود یافته بود! همویی که پیامبر اکرم (ص) پیشاپیش،باذکر ویژگی و معرفی او به علی، وی را شقی ترین فرد امت، نامیده بود.
علی یکبار و در جمعی از این راز پرده برداشت و قاتل خویش را به جمعی معرفی کرد و شعری نیز به این مضمون خواند:

«من خواهان زندگی او هستم اما او طالب مرگ من است،…تو را بر حذر می دارم از آنچه که در سَر داری ای مرد تک چشم مرادی »
مورخینی از تشیع و تسنن بر این واقعه صحه نهاده اند و عبدالمقصود، مورخ بزرگ مصری در کتاب هشت جلدی خود به نام «امام علی» به تفصیل بر آن پرداخته است.اما سخن مولوی در آن باب،شنیدنی تر است .
مولوی با زیبایی شگفت انگیزی از زبان علی (ع) خطاب به آن پهلوانی که بر روی امام،خَدو انداخته و حضرت امیر او را بخشیده بود،از این راز پرده برمی دارد.در نقل ماجرای معروفی که بُهت و حیرت آن پهلوان نامدار بی ادب را برانگیخت.
داستان،این بود که علی خشم خود را از عمل او فرو خورد و چون او را در این امرعجیب،متحیر دید فرمود:
«شمشیر من صرفا برای رضایت حق فرود می آید نه برای مجازات بی ادبی تو. من حتی قاتل خود را نیز به حال خود رها کرده ام

من چنان، مَردَم،که با خونیِ خویش.
نوش لطف من نشد از قهر، نیش
او همی گوید، بکُش ، پیشین مرا،
تا نیاید از من این مُنکَر خطا
من همی گویم، چو مرگ من ز توست ،
با قضا، من، چون توانم حیله جُست؟

در فضا ی مسمومی که معاویه ساخته بود، تودۀ امت چنان مسخ گشته بود که گاهی علی را نمی شناخت.چه رسد به اینکه باور کند آیا علی واقعا نماز می خوانده است و در مسجد شهید شده است؟
بی جهت نبود که حکمت الهی بر این قرار گرفت که علی در محراب و اقامۀ نماز به شهادت رسد تا این قضاوت مسموم،به تاریخ انتقال نیابد و کل تاریخ را مسموم نسازد.و گرنه جَبران خَلیل جبَران چگونه می نوشت که علی شهید شد در حالی که نماز در میان دو لبش ماند؟
چه حدی بر این جهالت ،می توان نهاد که روزی از یک مرد به اصطلاح دانشمند شامی در مسجد پرسیدند که این «ابوتراب» کیست که مدام به او دشنام می دهند ؟و او از روی نادانی و نه لزوما عناد گفت:
« گویا راهزنی بوده است که آرامش مردم را در کوفه به هم می زده تا اینکه مامورین امیرالمومنین، معاویه او را دستگیر کردند و به سزای اعمالش رساندند…»
چگونه باید این جهل فراگیری که تار و پود امت اسلامی را در برگرفته بود،درمان میشد.جز اینکه حسین،همۀ مردان فضیلت را به صحنه می آورد و ندا سر می داد که ای مردم علی اولین ایمان آورنده،به اسلام است.
« بندگان خدا، تقوا پیشه کنید… ، چرا این دنیا شما را فریب داده است. بگویید من چه کسی هستم؟ سپس به خود آیید و خویشتن را سرزنش نمایید.آیا من تنها فرزند پیامبر شما نیستم؟ … فرزند وصی پیامبر و پسرعموی او نیستم؟ آیا من فرزند کسی نیستم که اولین مومن به خدا و اسلام بود؟ …آیا شما سخن پیِامبر را در مورد من و برادرم حسن نشنیده اید که ما سرور جوانان بهشتی هستیم؟ ….. »
واقعا کسانی که در عرصۀ عاشورا،این سخنان را از حسین شنیدندچرا چو بید بر سر ایمان خود نلرزیدند؟
اما از ایمان اثری نمانده بود و نسیم حکمت با سنگ خارا نسبتی نداشت.

اثر ِاِئتمَز، نسیمِ صبح صادق ،سنگِ خارایَه
حکیمین، آنلاماز، معنای پَندین ،هر فرومایَه

ادامه دارد…
مالک رضایی