یاداشتی بر نمایش”خانم”
من سرودی تازه می خواهم
افتخاری آسمان گیر و بلند آوازه می خواهم
کرم خاکی نیستم من
تا بمانم در مغاک خویشتن خاموش
آفتاب ام من که یک جا، یک زمان
ساکت نمی مانم
من هوای تازه می خواهم

شعر از: هوشنگ شفا

تغییر، تدبیر،رهایی از بند، گریز از اسارت…..انسان های آرمانگرا معمولا یک زندگی آرام و آزاد و بدون قید و شرط ، چه در بند تفکرات منسوخ کهنه و چه اسیر انسانهای خود خواه جاه طلب و قدرت طلب….و این حق هر انسانی چه زن چه مرد …که می تواند به شکلی مطلوب و منطق روند زندگی خویش را تغییر دهد….چه به زبان هنر یا ادبیات ،فلسفه…..
“تتاتر بودن یعنی انسان بودن چون فقط انسان ها این قابلیت را دارند،که خودشان را در عمل مشاهده کنند.این دو شقه شدن یعنی مشاهده خودم در حال عمل،به این امکان را می دهد.که راهم را عوض کنم از این روست که فرهنگ ممکن می شود ،چون ما انسانها قابلیت این را داریم، که خودمان را در حال عمل نگاه کنیم….هنر یعنی آینه در برار ما …جهت تغییر تا گذره از نیرو شر،به نیروی خیر،
صد البته تمام این امر به اراده خود انسان بستگی دارد
نمایش “خانم ” به نویسندگی امیر حسین طاهری که با کارگردانی نسرین هوشیار خلق شده و به صحنه برده شده…دقیقا همین جدال خیر و شر است و ستیز با تقدیر و فرار از زندگی‌ نامطلوب، ذلت و نا امیدی که دو خواهر دارند…..و خسته از کلفت گری، سوداگری یک زندگی متفاوت و زرق و برق، اما راه که برای خود ترسیم کردن راه درس و زنانه نیست و دور از ارزش های اخلاقی، “چاقو ” تنها ابزار بازیگر در صحنه است از ابتدای نمایش که نشان از یک اثر تراژدی و هولناک را دارد….موسیقی هولناک طراحی نور که انجام شده…نمایش رنگ خشن به خود گرفته، کارگردان نمایش خواسته یا ناخواسته نمایش را به سمت سوی ژانری وحشت برده بود،
به نوعی فلسفه تمرین مرگ را به نمایش گذاشتند… و گروه به این اطمینان داشت که برای سنین زیر ۱۴ ساله توصیه نمی شدو این برای جنس بازیگری جوان چون مریم دژاهنگ و محدثه مولایی، حتی کارگردان جوان چون نسرین هوشیار متفاوت و شاید نامتعارف بود،یعنی کارگردان نمایش دست به ریسک خطرناکی زده بود.چنین نمایشنامه که با چنین فلسفه نوشته شده ، اصولا نه برای زنان بلکه برای مردان که بیشتر با سلاح های سرد سرکار دارند مناسب تر بود.ِلغزش صدای بازیگران که نشان از وحشت دورن بازیگران را داشت….اما جسارت کارگردان و پشتکاری بازیگران توانسته بودند که قدم اول را محکم و مطمن تر از همیشه بردارن، طراحی دکور صحنه که تماما از فلز و آهن…دو چاقوی دسته بلند که در نقطه طلایی صحنه طراحی شده بود بازیگران را تحت شعاع خود قرار داده بود، و وحشت را در تماشاگران دو چندان می کرد و استرس بوجود میآورد که ممکن بود هر لحظه یک اتفاق عجیب و هولناک در صحنه بیفتد، اما بازی یکدست بودن بازیگران، هماهنگی و طراحی میزان سن که بازیگران تا اندازه توانسته اند تفکرات کارگردان را در صحنه پیاده کنن، از نقاط قوت نمایش بود اما گروه جوان با ایده های نو می تواند ژانرهای بهتر و ظریف تر لطیف تر از این خلق کند….تا بتواند تمامی سنین افراد از هنرنمایی هنرمندان جوان و تازه کار بهرمند شودند،و امید میرود با پشتکاری هنرمندان جوان با شکوه ترین و زیبا ترین اثر ها را خلق و شاهد رشد شکوفایی هنر تئاتر پارس آباد باشیم ….

شهرام محرابی