آقای نوروزی بیوگرافی مختصری از خودتان برای خوانندگان نشریه ارائه نمایید؟

با سلام و خسته نباشید به شما و دست اندرکاران نشریه مردمی آوای روز،بختیار نوروزی ، متولد ۱۳۵۱ از روستای کلانتر از توابع گرمی هستم در سال ۱۳۵۸ به پارساباد مهاجرت کردیم و ورزش را بصورت حرفه ای از سال ۱۳۶۹ به جهت علاقه ای که به رشته رزمی تکواندو داشتم زیرنظر استاد مهدوی که در آن زمان دان ۳ تکواندو بودند شروع کردم و تا سال ۱۳۷۲ که استاد مهدوی از پارساباد رفتند مسئولیت مربی گری باشگاه تکواندو مغان جوان که در بین شاگردان دارای کمربند بالا به رای گذاشته شد،بنده بعنوان جانشین آقای حافظ مهدوی این مسئولیت را پذیرفته و وارد عرضه مربیگری شدم.
چرا اقای مهدوی که از نوابغ ورزش رزمی تکواندو جهان هستند از مغان رفتند؟

اقای مهدوی البته به صورت رسمی در مغان ساکن نبودند و صرفا جهت مربیگری در مغان حضور داشتند و باشگاه را اداره میکردند اما پس از اینکه ازدواج کردند به سبب پیشرفت در ورزش رزمی تکواندو به پایتخت مهاجرت کردند و به مرور پله های ترقی داوری و مربیگری تکواندو را یکی پس از دیگری طی کرده و اکنون یکی از نوادر و نوابغ تکواندو ایران ، آسیا و جهان هستند و دان ۸ تکواندو را یدک میکشند که اخیرا هم بهنوان تنها داور ایرانی در المپیک ریو حضور داشتند.
چه موفقیت هایی را در طول دوران ورزشی خود (مربیگری و داوری) کسب کردید؟

در آن دوران بعلت ورود ناخواسته به جرگه مربیگری نتوانستم در مسابقات شرکت کنم و فکر خود را معطوف به داوری و پرورش استعدادهای تکواندو در پارساباد نمودم که حاصل آن پرورش قهرمانانی همچون حامد سلیمی .مالک هاشمی . عباس مهدیزاده . و هادی چمنی هستند در زمینه داوری نیز اکنون به عنوان داور بین المللی درجه سه در مسابقات کشوری و بین المللی شرکت میکنم که از آن جمله حضور در مسابقات جام باشگاههای آسیا به عنوان داور میباشد.
اکنون که عمر خود را از دوران نوجوانی صرف ورزش تکواندو نموده اید وضعیت مالی شما چگونه است و درآمدتان چقدر است؟

متاسفانه یا خوشبختانه در آن دوران به سبب علاقه ای که به تکواندو داشتم به این ورزش روی آوردم و تاکنون نیز بصورت حرفه ای در این رشته فعالیت دارم اگر میگویم متاسفانه به دلیل این است که این رشته خصوصا در منطقه ما نه از طریق باشگاه داری و نه از جانب دولت درآمد خوبی ندارد و اندک درآمدی هم که از باشگاه و شهریه شاگردان در این رشته به دست می آید کفاف هزینه های زندگی را به سختی تامین میکند تنها دلیل پایبندی برای ادامه این مسیر عشق و علاقه و ارتقاء سطح تکواندو شهرستان پارساباد است که ما را مستدام و متعهد نگه داشته است و الّا نه درآمد قابل توجهی دارد و نه حمایت چندانی از ورزشکاران این رشته میشود.
برگردیم به جشن برگزاری کمربند مشکی که مفتخر به دریافت دان ۷ شدید،آیا از استقبال و نحوه برگزاری آن راضی بودید؟چند نفر در استان و شهرستان اکنون در این سطح قرار دارند؟

همانگونه که مستحضرید و در مراسم هم حضور داشتید به جز سرپرست و کارکنان اداره ورزش و جوانان به طور رسمی هیچ یک از نهادهای شهرستان در این مراسم حاضر نشدند البته بنده از اینکه سایر مدعوین بزرگوار و با شخصیت حاضر شده و ما را با حضورشان مفتخر کردند بسیار خرسند و خوشحال کردند و این برای بنده بسیار باارزش تر از هر چیزی است لیکن به نظر بنده نه تنها در این مراسم بلکه در کل کشور از ورزش تنها به عنوان ابزار در صحنه های سیاسی بهره برداری میشود و مسئولان صرفا جهت گرفتن عکس یادگاری در این مراسم حاضر میشوند و الی کاربرد دیگری ورزش در کشور ما بدان صورت ندارد و بنده نیز از این موضوع ناراحت نیستم چرا که بصورت سازمانی و رسمی ورزش در کشور ما اینچنین فرهنگ سازی و تبیین شده است و صرفا کاربرد تبلیغاتی دارد.
آقای نوروزی بعنوان یک ورزشکار حرفه ای وکارشناس ورزشی حال و روز ورزش شهرستان را چگونه می بینید و چه پیشنهادی دارید؟

به عنوان یک کارشناس ورزشی و ورزشکار حرفه ای در این شهرستان باید بگویم پارساباد از لحاظ اماکن و تجهیزات ورزشی دچار فقر مزمن است زیرا پتانسیل ها و استعدادهای که در شهرستان پارساباد نهفته است نیازمند توجه و مداقه و مذاکره بیشتری است و به مدیری توانمند و کارکشته و مسئولانی متخصص و متعهد در سطوح بالا و کارآزموده که برای ورزش شهرستان دل بسوزانند، نیاز دارد. در حال حاضر و با چنین روندی ورزش پارساباد رو به انحطاط و زوال است چرا که امکانات لازم پاسخگوی استعدادها و استفاده جوانان و نوجوانان این شهرستان نیست جامعه ورزشی پارساباد نیازمند توجه بیشتر و امکانات وسیعی است که بتواند در سطوح ملی و بین المللی افتخار افرینی کنند خصوصا در رشته های ورزشی تکواندو و کشتی که از نظر استعدادهای فردی در سطح بسیار بالایی است در واقع باید بگویم امکانات ورزشی شهرستان چه از لحاظ جمعیتی و چه از نظر شاخص های قهرمانی و پتانسیل های نهفته در شان شهرستان پارساباد نیست پیشنهاد بنده این است که حداقل در دو نقطه از شهر که پتانسیل لازم برای قهرمانی در سطوح بالارا دارند و بیشتر ورزشکاران مستعد نیز از این مناطق هستند سالن ورزشی احداث شود تا استعداد ورزشکاران این مناطق بیشتر شکوفا شده شاهد افتخار آفرینی های بیشتری در سطح کشور باشیم یکی از این مناطق محله شهید مطهری و دیگری محله جانبازان است که دارای استعداد بالایی در هنرهای رزمی خصوصا تکواندو هستند.
چه درخواستی از مسئولین دارید؟

خواسته ام از مسئولان این است که ورزش پارساباد را احیا کنند و بیشترا ز این نسبت به ورزش پارساباد بی اهمیت نباشند اگر امروز شاهد بزهکاری و تخلفات متعددی در سطح شهرستان هستیم به جهت این است که مسئولان وظایف خو د را در زمینه ورزشی به نحو احسن انجام نداده اند اگر امکانات ورزشی برای جوانان و نوجوانان محدود نبود و به راحتی در اختیار آنان قرار میگرفت جوانان هرگز به سمت قلیان و دود و دم کشیده نمی شدند تصور کنید اگر هزینه ها و بودجه هایی که برای مبارزه با مواد مخدر و بزهکاری و سایر تخلفات در کشور میشود در راستای توسعه و احیای ورزش هزینه شود وضعیت چقدر تفاوت میکرد.اگر در کشور فرهنگ سازی شود و امکانات اولیه برای ورزش کردن در اختیار خانواده ها قرار گیرد قطعا شرایط جامعه ما با شرایطی که اکنون در آن به سر میبریم متفاوت بود و این ناشی از سیاسی کاری و عدم تعهد مسئولان در قبال مردم و جامعه است.
استاد عزیز در پایان هر چه میخواهد دل تنگت بگو؟

باید بگویم ورزش در کشور ما قربانی سیاست شد ه است و این بدلیل ساختار معیوبی است که سیاسیون و احزاب و گروههای منفعت طلب و سلطه طلب برای کشور مهیا کرده اند.باید بگویم جایگاه ورزش کشور ما بالاتر از این است و کشوری به مانند ازبکستان و آذربایجان و سایر کشورهای اروپایی که یک پنجم کشور ما جمعیت ندارند جایگاه و میزان مدال آوری شان در مسابقات بین المللی و جهانی نسبت به کشور ما بالاتر است و این بدلیل توجه بیشترا ین کشورها و بی توجهی ما به ورزش پایه و قهرمانی است اگر جایگاه ورزش کشور تنزل پیدا کند جایش را بزهکاری و اعتیاد و خشونت و تخلفات دیگر خواهد گرفت و جوانان به سمت کارهای نامتعارف سوق پیدا خواهند کرد.
متاسفانه این معضل در شهرستان ما بیش از سایر نقاط کشور است گلایه ام به مسئولان این است که نه تنها به ورزش اهمیت داده نمیشود بلکه به خود ورزشکاران و قهرمانان هم ارزش و اهمیت قائل نمیشوند بنده به عنوان فردی که جایگاهی در ورزش استان برای خود کسب کرده ام با وجود اینکه بیش از دهها درخواست و تقاضای اشتغال به شرکت ها و نهادهای مختلف ارائه کرده ام اکنون نزدیک به چهل سال سن دارم اما هنوز هم بیکار هستم و شغلی برای تامین معیشت خود و خانواده ام نتوانسته ام دست و پا کنم و این برای کسانیکه که قصد دنبال کردن ورزش حرفه ای را دارند خوشایند نیست.اگر بنده شغل مناسبی برای تامین معیشت خود داشته باشم و چشم انتظارشهریه شاگردان خود نباشم قطعا تلاش میکنم تا خانواده ایی را که محدودیت مالی دارند و قادر به پرداخت شهریه فرزندانشان نمی باشند ساپورت کرده و الزامی برای پرداخت شهریه نداشته باشم ولی اگر غیر از این باشد کاری از پیش نخواهد برد.
در پایان از نشریه وزین آوای روز تشکر میکنم که زحمت مصاحبه را کشیده و بنده را مورد لطف خویش قرار دادند.جا دارد از همین جا از خانواده خودم خصوصا همسرم که در طول این سالها با تمام سختی ها و مشقتی که بر سر راهمان در زندگی قرار گرفته است همه را تحمل کرده و مشوق بنده بوده اند تشکر کنم مطمئنا بدون این کمک ها بنده قادر به طی این مسیر نبودم و همه را مدیون همسر و خانواده ام هستم.